Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 εμφανίστηκε ένα ένα νέο εκφραστικό μέσο, που συνδύασε καλλιτεχνικές κινήσεις της εποχής, θεωρητικές ιδέες αλλά και τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις. Σε όλη την πορεία του 20ου αιώνα, η τεχνολογική εξέλιξη στους τομείς της φωτογραφίας και του κινηματογράφου συνοδεύεται από ένα ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον των καλλιτεχνών για τη νέα μορφή τέχνης, που προκύπτει από τη σύζευξη της τέχνης με την τεχνολογία.

Στην εικαστική παραγωγή σταδιακά εντάσσονται ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, η βιντεοτέχνη (video art) και διάφορες άλλες υβριδικές μορφές εικαστικής έκφρασης, που προτείνουν μια περισσότερο «χρονική» ή «χωρο-χρονική» διάσταση στην τέχνη.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι “γεννήθηκε” τη μέρα που ο Nam June Paik το 1965 βιντεοσκόπησε την επίσκεψη του Πάπα Παύλου VI στη Νέα Υόρκη με μια φορητή Sony Portapak και την πρόβαλε το ίδιο βράδυ στο καλλιτεχνικό στέκι Café a GoGo. Έκτοτε μια πλειάδα σημαντικών καλλιτεχνών χρησιμοποίησε το βίντεο με ποικίλους τρόπους: σε μονοκάναλες ή πολλαπλές προβολές / εγκαταστάσεις, καταγραφές δράσεων, performance και multimedia εφαρμογές.

Από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της πρώτης γενιάς βιντεοκαλλιτεχνών, όπως οι Bruce Nauman, Vito Acconci, Peter Campus, , Martha Rosler και Joan Jonas, χρησιμοποίησαν και πειραματίστικαν με το νέο μέσο διερευνητικά και ασκούν μεγάλη επίδραση στις νεότερες γενιές καλλιτεχνών μέχρι σήμερα.

Παρουσίαση: Σύλβια Νικολαϊδου

Με τη στήριξη των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.